“The one where we all lost a friend.” “We will always love you, Chandler Bing.” Je hoeft social media maar te openen, of je wordt overspoeld met eerbetonen aan de overleden Matthew Perry (Chandler in de populaire serie Friends). Mensen zijn verdrietig, verslagen of zelfs kapot van het nieuws. Is dat niet raar, rouwen om iemand die je eigenlijk niet kent?
Rouw is meer dan gemis om een dierbare overledene
Het korte antwoord is ‘nee’. Rouwen om een onbekende is niet raar. Alles wat je voelt en ervaart is oké. Want rouw is veel complexer dan we vaak denken. Het is meer dan het gemis om een dierbare overledene. Het gaat namelijk onder andere over:
- gemis. Dat is een inkoppertje. We missen iemand of iets. Dat kan zijn: de directe liefde of zorg van iemand die dicht naast je stond, maar ook de rol van betekenis die iemand had in je leven, direct of indirect. En dat brengt me op:
- liefde of dankbaarheid voor het gevoel dat iemand je gaf. Iemand kan onbewust (op afstand) een grote betekenis spelen in het leven van een ander. Door het werk wat iemand doet (denk aan liedjes die je raken), maar ook door de herkenning die iemand je kan geven. Met een rol (in het geval van een acteur of actrice), maar ook als persoon in het echte leven die open deelt over situaties, eigenschappen of gebeurtenissen die jij herkent.
- afwezigheid. Als je beste vriend er niet meer is, dan mis je zijn telefoontjes, jullie avondjes uit of jullie goede gesprekken. Maar ook een onbekende beroemdheid kan voelen als een soort vriend, die er altijd is. Je luistert bijvoorbeeld iedere dag zijn muziek, je kijkt haar dagelijkse vlogs op Instagram of je leest iedere tweet die hen plaatst. Of je doet dit allemaal. Het voelt alsof je iemand heel goed kent en misschien ook wel alsof diegene jou begrijpt. En ineens zijn die vlogs en tweets er niet meer en worden er geen nieuwe nummers uitgebracht.
- empathie. We zijn verdrietig over de situatie van een ander. We leven mee met zijn/haar/diens worstelingen, ziekte of overlijden of we verplaatsen ons in de directe naasten. En dus kunnen we intense pijn voelen als iemand iets overkomt.
- angst. Als iemand veel te vroeg is overleden, dan raakt dat een angst om mensen die we lief hebben kwijt te raken. Of misschien wel een angst rondom je eigen sterfelijkheid.
- afscheid nemen van een idee, van een toekomst. Misschien wilde je iemand altijd al vertellen wat je voor hem/haar/die voelde of wat diegene voor je betekende bijvoorbeeld. En dat kan nu niet meer.
- heimwee naar het verleden. Naar de tijd dat alles nog goed was. Een overlijden rakelt herinneringen op en zorgt voor een verlangen naar ‘die goede ouwe tijd’, waardoor je je bewust bent van wat er allemaal (nog meer) niet meer is.
Rouw is dus veel gelaagder dan alleen gemis of verdriet. Je rouwt om iets wat niet meer is, nooit is geweest en/of nooit (meer) zal zijn. Rouw gaat over afscheid nemen van iets of iemand, een gedachte of een idee van de toekomst. Het gaat over loslaten. Accepteren dat iets niet (meer) is zoals je zou willen. En daar mag je om rouwen.
Rechteloze rouw
Dat dat mag lijkt logisch, maar is toch belangrijk om te benoemen. Vaak hebben mensen een oordeel over wie wanneer waarover mag rouwen en in welke mate. Het idee dat je niet zou mogen rouwen, heeft een naam: rechteloze rouw*. Dat gaat over rouwen om ‘slechte’ mensen, mensen met wie je geen contact meer had, rouwen om een ex-partner of rouwen om mensen die je niet persoonlijk kende, zoals een idool. En juist dat soort reacties belemmeren je in je rouwproces: het gevoel dat iets er niet mag zijn, helpt absoluut niet in je verwerking. Dus weet: jouw rouw mag er zijn. Wat anderen ook zeggen. En weet ook, jij bent niet de enige. Talloze mensen rouw(d)en om de dood van Michael Jackson, Antonie Kamerling, Tupac Shakur, Amy Winehouse en vele andere beroemdheden. En dat is dus heel logisch en nog belangrijker: helemaal oké.
*Lees ook dit artikel in Libelle, waar ik voor geïnterviewd werd.