Ga naar inhoud

Good Mourning

een blog over rouw

  • home
  • blog
  • over mij
  • home
  • blog
  • over mij
Good Mourning
leven na de dood

Kwijt

bijgewerkt op 16 november 202117 februari 20214 Reacties op Kwijt
leven na de dood

Opgeruimd staat netjes!?

bijgewerkt op 16 november 202117 januari 20212 Reacties op Opgeruimd staat netjes!?
je wereld op z'n kop

Alle clichés zijn waar: je begrijpt het pas als je het zelf meemaakt

bijgewerkt op 16 november 202111 januari 2021
je wereld op z'n kop

Alle clichés zijn waar: je hele wereld staat op z’n kop

bijgewerkt op 3 januari 20213 januari 2021
je wereld op z'n kop

Alle clichés zijn waar: dit overkomt mij niet

bijgewerkt op 16 november 202123 juli 2020
Meer blogs lezen?
  • Huilen van het lachen, dat kennen we wel. Maar lachen van het huilen? Dat bestaat ook, jazeker. Terwijl de tijdelijke kist met papa's lichaam in de rouwauto geschoven werd, maakten wij de eerste grap al. Het was namelijk een heel brede auto, dus mijn broer vroeg aan de uitvaartondernemers of ze er nog een paar op gingen halen, want als je zou stapelen zouden er met gemak drie bij kunnen. Wij moesten lachen en hoewel de professionals een beetje ongemakkelijk keken, zag ik daar ook een glimlach. Mama schaamde zich een beetje voor ons, want wie staat er nou grappen te maken naast de auto waar hun net overleden vader in is gelegd? Nou, wij dus. Toen de wagen wegreed, zeiden we tegen elkaar dat papa nu waarschijnlijk ging zeggen dat ze de verkeerde route namen, zoals hij de weg altijd beter wist of dacht te weten. Een schaterlach in het holst van de nacht. "Jongens", maande mijn moeder ons nog, maar dat was meer voor het idee, want ze lachte zelf ook. We begrepen haar maar al te goed: buiten op straat staan lachen terwijl papa net was overleden, hoe raar is dat? Nou, eigenlijk niet. Want er was iets lichts nodig om de zwaarte te doorbreken, een lach om de tranen aan te kunnen. En zoals met alle emoties, kan ook een goede lach verbinden. Humor verbindt.
  • Tja, hoe ga ik het komende half jaar in? Nog steeds zacht en licht, zoals mijn intentie was op 1 januari. Ik begin mijn veerkracht voorzichtig terug te krijgen en ik hoop dat dat doorzet. Ik ga me focussen op genieten en leven vanuit flow. Want als ik iets nu leer, is het luisteren naar mijn lichaam. Liggen als het daar om vraagt. Wandelen als het daar om vraagt. Bewegen als het daar om vraagt. Strekkingen doen als het daar om vraagt. En dus er nog beter voor zorgen. Voeden in plaats van vullen. Meer sporten, zodra dat kan (hopelijk nog dit jaar!). Zacht leven. Maar ook luisteren naar mijn hart en mijn onderbuik. Krijg ik ergens stress van, dan doe ik het niet, als dat een optie is. Lezen, schrijven, leren, persoonlijke ontwikkeling. Licht leven. En genieten, hoort ook echt bij licht en zacht. Ik hoop dat we binnenkort op een terrasje kunnen zitten. Of anders binnen in een cafeetje. Dat we uit eten kunnen. Dat ik bij vrienden op (kraam!)visite kan. Dat ik weer zo fijn kan wandelen als ik nu kan. Dat ik weer in bad kan liggen (ooh wat mis ik dat!!) en naar een feestje. En tot die tijd blijf ik vrienden uitnodigen (en hoop ik dat ze zichzelf blijven uitnodigen), blijf ik thuis uit eten gaan met Dennis en alcoholvrije cocktails maken en blijven we uitdagingen zoeken binnen de kaders die we hebben. Ik denk als ik eindelijk stapjes vooruit ga maken (al ga ik met de operatie dus eerst een flinke stap achteruit) ik vanzelf lichter ga voelen. Het eerste half jaar van 2022 was compleet anders dan ik voor me zag. Maar toch ben ik op de goede weg. Hoe staat het met jouw intenties, voornemens, doelen? Kun je meebewegen met wat er op je pad komt?
  • Niemand heeft alleen maar geluk. Niemand heeft alleen maar pech. We krijgen het allemaal in ons leven, maar de één wat meer dan de ander. Het is altijd goed te beseffen dat je niet weet waar een ander doorheen gaat, heeft meegemaakt of wat diegene nog op haar/zijn/diens bordje krijgt - dat laatste weet diegene in principe ook niet. Want pech, geluk en alles wat daar tussenin zit is tijdelijk. Dat kan een opbeurende boodschap zijn, als je nu veel tegenslag ervaart. Het kan ook een verontrustend bericht zijn, als het juist fijn met je gaat. Laat het een reminder zijn, om te genieten van wat er is, hoeveel of hoe weinig er ook is om van te genieten. Laat het ook je reminder zijn om niet alles zwart-wit te zien. Bij de ander gaat niet alles goed, want alles goed bestaat niet. Bij jou gaat ook niet alles slecht, ookal voelt dat misschien wel zo (en dan hoef je me ook echt niet te geloven, hoor). Want zelfs op mijn allerzwaarste dagen kan ik nog wel zien wat ik wel heb en wat er wel goed gaat of in ieder geval fijn is: het zonnetje op een koude winterdag, een kaartje in de brievenbus, een kus op mijn hoofd van mijn lief. En nee, dat weegt niet altijd op tegen dat wat er niet goed gaat. Maar ik haal er hoop uit, kracht en vertrouwen, dat de weegschaal weer de andere kant op zal hellen. Dat wat ik nu meemaak tijdelijk is. En dat dat hopelijk niet geldt voor die fijne dingen waar ik dankbaar voor ben. Maar die koester ik dan extra, want ook die kunnen dus tijdelijk zijn. Vandaag ben ik dankbaar voor het superfijne bezoek van mijn vriendin vanochtend, de vinkjes die ik vandaag op mijn todolist kon zetten (én zelfs één op mijn wishlist), de lekkere geur uit de geurstokjes die ik kreeg van een andere vriendin en de gezellige filmavond met Surinaams eten met Dennis. Dat heb ik dan maar weer mooi in de pocket. 😉 Kun jij vandaag ook dingen noemen waar je blij van werd?
  • Ik krijg geen lucht. Ik ben zo bang. Bang voor jouw dood. Bang voor jouw lijden. En wat dat doet met jou, met mama, met ons, met mij. De onzekerheid maakt me gek: hoe lang hebben we nog? Ik kende de dood niet van heel dichtbij. Dichtbij genoeg om te weten wat voor impact het kan hebben, te ver weg om zelf die acute angst te kennen. De constante angst voor nog slechter nieuws, achteruitgang en het daadwerkelijke overlijden. Jouw dood maakte een einde aan dat lijden. Het is een taboe, maar ergens was er een soort opluchting. Jij hoefde niet meer te strijden in een gevecht dat je niet kon winnen. Jij had geen pijn meer. Wij hoefden niet meer bang te zijn voor jouw dood. Maar lucht kregen we niet. Want waar het ene lijden op leek te houden, was daar het andere: rouw. Gemis. Ontdekken dat dat waar je bang voor was ook echt zo moeilijk en zwaar is als waar je bang voor was. Mijn hemel, de onzekerheid die me parten speelde tijdens je ziekte was zwaar, maar de zekerheid dat je niet meer terug zou komen... Poeh. Rouw is angst. Constant. Controle loslaten. Onzekerheid. Steeds meer accepteren dat er steeds minder kan. Verlies. Keer op keer. En ik ben zo bang om dat weer mee te maken. Ik weet dat ik het kan. Maar ik weet ook dat ik het niet wil.
  • Deze woorden... 🙏 Een vriendin schreef ze op een kaart die ze me gaf en iedere keer dat ik ze lees, verschijnen de tranen in mijn ogen. Dus ik gun je dat jij ze ook leest. Dat jij ze ook voelt. Dat ook jij geraakt wordt. En dat je weet dat je gezien wordt. Liefs, Myrthe
Volg mij!
© Copyright 2022 Good Mourning. Alle rechten voorbehouden. Blossom Travel | Ontwikkeld door Blossom Themes. Mogelijk gemaakt door WordPress .